دلم می خواست که تورا صدا کند

اما آرزو به دل ماند...

میدانی چرا؟؟؟

چون بخاطر تو زبانش را بریده بود...

تا از تو پیش خودش نگوید...

نگوید او چقدر بی وفاست

تا نگوید چرا رفت...اوکه گفت بر میگردد،پس چرا نیامد؟؟؟

تا نگوید چرا دروغ گفت...

تا نگوید...هیچ نگوید...

فقط میخواست تو را صدا کند

ولی آرزو به دل ماند

و جایش را به قلب سیاهی داد

تا دیگر کسی درآن نفوذ نکند...

آری چهره اش سیاه شد...

ولی هنوز به یاد توست...

کمی بعد سنگ شد؛آری تکه ای سنگ...

تا بازتابی ازتو باشد برای دیگران...

دیگرانی که میخواهند آن را نرم کنند

ولی فایده ای ندارد

انگار که تمام هستی را مثل خودش میبیند

سنگِ سنگ،تیره و تار...

ونام او اینک دل نیست؛سنگ است...آری سنگ

ودیگر در آن خون جاری نیست

چون دیگر نمی تپد؛آری او مرده است و تونمی­دانی...